Już starożytne cywilizacje doceniły miód jako lek chorób skóry. Słowianie także używali miodu do leczenia ran oraz oparzeń. Kiedy pojawiły się sulfonamidy i antybiotyki znaczenie miodu zmalało, jednak krótkotrwale. Zwiększająca się odporność drobnoustrojów na antybiotyki, ich toksyczność oraz działania uboczne, spowodowały, że miód wrócił do łask stosowania go jako leku w chorobach skóry. Miód przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń oraz zabezpiecza je przed zakażeniem bakteriami. Powoduje także lepsze odżywianie tkanek, zwiększa ilość glukozy i leukocytów. Miód oczyszcza rany z elementów martwiczych i produktów przemian metabolicznych. Prowadzi do szybkiego ziarninowania, a rany oparzeniowe nie pozostawiają blizn. Miód ma trzy bardzo ważne właściwości: przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz regenerujące. Jest pomocny nawet wtedy, gdy stosowanie przez dłuższy czas tradycyjnych środków nie dają żadnego efektu leczniczego. Miód jest bardzo skuteczny w zwalczaniu drobnoustrojów m. in. paciorkowców, gronkowców. Przy leczeniu trudno gojących się ran i w oparzeniach, stosuje się właściwości antybakteryjne miodu oraz wytwarzanie się pod jego wpływem warstwy ochronnej stanowiącej dobrą, nieprzeniknioną barierę dla otaczającego środowiska.

Miód używany w postaci okładów leczy ropnie, ropowice, czyraki, krosty i liszaje. Na efekty takiego leczenia mają wpływ różne odmiany miodu. Miody spadziowe oraz akacjowe leczą najlepiej zakażenia laseczkami beztlenowymi, gronkowcami i paciorkowcami, a eukaliptusowy jest najskuteczniejszy w zapaleniach skóry.

Wykorzystuje się miód także w leczeniu owrzodzeń troficznych, trudno gojących się żylaków, martwicy tkanek powstałej z urazów mechanicznych, termicznych, chemicznych i działania energii promienistej. Z dużym powodzeniem jest stosowany w leczeniu świerzbiączek, wykwitów skórnych i wyprysków.

Miód wielokwiatowy jest bardzo pomocny w różnego rodzaju alergiach. Alergicy powinni stosować kurację miodem pochodzącym z dziesięciokilometrowego promienia ich zamieszkania. Kuracja miodem rozpoczyna się od użycia 1 łyżki miodu dziennie, codziennie zwiększając dawkę do 15 łyżek miodu dziennie. Następnie obniżając dzienną dawkę do 1 łyżki miodu, zaleca się również taką kurację chorym na dychawicę oskrzelową.

Kwas mrówkowy zawarty w miodzie, jest bardzo dobrym środkiem przeciw kwasowi moczowemu. Chorzy, którzy cierpią na artretyzm, powinni dziennie spożywać 2 łyżki miodu, najlepiej z utartą cebulą lub czosnkiem, a na chore i bolesne miejsca należy nakładać plaster z miodem.

W leczeniu chorób skóry, miód stosujemy miejscowo, nakładając go na schorowane miejsca z jednoczesnym doustnym jego przyjmowaniem.Miejscowo najczęściej stosowany jest w postaci plastrów, maści, naparów, odwarów, często łączonych dla lepszego efektu terapeutycznego z różnymi ziołami.

Podczas pierwszych dni stosowania maści miodowej może wystąpić ból, w jego uśmierzeniu należy stosować środki przeciwbólowe.