Miód manuka pochodzi z herbacianego krzewu manuka, który rośnie wyłącznie w Nowej Zelandii. Roślina ta co cztery tygodnie pokrywa się białym, miododajnym kwieciem. W stanie płynnym, miód manuka ma dość ciemny kolor, intensywny aromat i wspaniały smak. Zdrowotne właściwości są uwarunkowane wysoką zawartością trwałych substancji antybakteryjnych, przeciwzapalnych i przeciw utleniających. Miód manuka posiada wiele pozytywnych opinii, jest znany i sprawdzony na całym świecie. Ten nowozerlandzki miód jest bardzo skutecznym antybiotykiem. W 2007 roku potwierdzono odkrycie methylglyoxalu, który jest aktywnym składnikiem miody odpowiedzialnym za procesy antybakteryjne. Składnik ten występuje we wszystkich miodach, jednak miód manuka ma największe stężenie. udokumentowano najlepsze działanie miodu manuka w leczeniu skomplikowanych, a szczególnie w zainfekowanych i trudno gojących się ran, żylnych owrzodzeń nóg, cukrzycowych owrzodzeń stóp, wrzodów odleżynowych, niedoleczonych miejsc po pobraniu skóry do przeszczepów, ropni, odparzeń, czyraków. Miód manuka skutecznie pomaga opanować infekcję, usunąć martwą tkankę, odbudować nową, zmniejsza także ryzyko powstawania blizn i zrostów oraz przynosi ulgę w bólu. Terapia miodem manuka skraca czas biegunki spowodowanej infekcją bakteryjną u dzieci. Prawdopodobnie może być skuteczny w przypadkach zakażeń wywołanych przez lekoodporne szczepy bakteryjne. Jako jedyny naturalny antybiotyk działa na Helicobacter pylori, więc można nim zastąpić wyniszczającą terapię antybiotykową, co mimo wszystko należy porozumieć z lekarzem. Miód manuka działa w zwalczaniu świądu, egzemy, pomaga w leczeniu wrzodów żołątka, dwunastnicy, zapalenia rogówki, spojówki, powiek i zgagi. Dla poprawy trawienia zaleca się spożyć 1-2 łyżeczki miodu mauka przed posiłkiem 3 razy dziennie. W celu gojenia ran, wrzód, oparzenie, czy operacjach onkologicznych stosować bezpośrednio na ranę.
Kategoria: Medycyna Strona 7 z 9
O tym, że miód posiada właściwości lecznicze wiemy wszyscy. Już w starożytności Egipcjanie używali go do leczenia ran i wkładali faraonom do grobowca. Wielkim zwolennikiem miodu byli również Hipokrates i Salomon. Już wtedy zostały odkryte walory odżywcze miodu. Przez kolejne lata aż do dnia dzisiejszego prowadzone są badania biochemiczne mające na celu wskazanie dobroczynnego wpływu miodu na organizm ludzki. Dzisiaj mamy potwierdzenie naukowe na dobroczynne działanie miodu.
Miód składa się w głównej mierze z cukrów prostych, które powodują, że jest on łatwo przyswajalny przez organizm. W składzie miodu znajdują się również takie składniki jak: kwasy organiczne, mikroelementy, enzymy, glukoza, fruktoza oraz składniki mineralne, do których zaliczamy- żelazo, fosfor i magnez. W zależności od rodzaju miodu mamy do czynienia także z takimi składnikami jak rutyna i inhibina, które odpowiedzialne są za bakteriobójcze właściwości miodu.
Do ogólnych walorów zdrowotnych miodu możemy zaliczyć takie jego cechy jak: wpływ na rozwój umysłowy i psychiczny, zwiększenie odporności na choroby, szybki przyrost ciała u małych dzieci, lepszą regenerację organizmu po ciężkim dniu pracy. Działa on także dodatnio na przewód pokarmowy, oddechowy, krwionośny i jest świetnym środkiem odżywczym dla serca. W zależności od rodzaju miodu można wskazać dokładniej, jakie wykazuje on działanie. A zatem:
Miód gryczany– zawiera w swoim składzie wspomnianą wyżej rutynę, która wzmacnia
i oczyszcza naczynia krwionośne oraz przyspiesza gojenie się ran zewnętrznych
i wewnętrznych. Stąd ten rodzaj miodu polecany jest dla osób narażonych na choroby układu krwionośnego, np. miażdżycę czy nadciśnienie. Zaleca się jego spożywanie przy złamaniach. Ze względu na dużą zawartość magnezu polecany jest również w stanach wyczerpania nerwowego, pomocny jest także w zapaleniu opłucnej, leczeniu jaskry, zapaleniu nerek, nieżycie górnych dróg oddechowych. Zawiera dużo biopierwiastków, co wpływa na poprawę pamięci.
Miód akacjowy– ma działanie bakteriobójcze i moczopędne. Ten rodzaj miodu zawiera dużą ilość fruktozy, izoflawony i glikozydy, które przyspieszają regenerację błon śluzowych żołądka, przez co wspomagają organizm w przypadku trudności trawiennych, schorzeniach nerek i przewodu moczowego. Spożywanie tego rodzaju miodu zaleca się osobom cierpiącym na choroby wrzodowe żołądka i dwunastnicy oraz diabetykom.
Miód lipowy- charakterystyczne dla tego rodzaju miodu jest jego działanie antyseptyczne
i uspokajające. Jest najbardziej skuteczny w leczeniu przeziębienia, grypy i zapalenia oskrzeli, ponieważ działa przeciwgorączkowo i przeciwkaszlowo. Zaleca się również stosowanie tego miodu w stanach niepokoju i bezsenności, gdyż ułatwia zasypianie, obniża stres i równoważy ciśnienie.
Miód spadziowy– ten rodzaj miodu posiada większe wartości odżywcze i zdrowotne od miodów nektarowych, ponieważ zawiera dużą ilość białka, dekstryny i biopierwiastków. Stosuje się go głównie w przypadku anemii i w zaburzeniach przemiany materii. Dobrze radzi sobie także w leczeniu nieżytu górnych dróg oddechowych. Jest wykorzystywany do produkcji syropów wykrztuśnych. Mają one zazwyczaj zielonkawy kolor i wykazują działanie przeciwzapalne i antybakteryjne. Miód ten polecany jest w leczeniu astmy i kamicy nerkowej. Słynie także ze swoich właściwości przeciwnowotworowych.
Miód rzepakowy– zawiera olejki eteryczne, witaminy, aminokwasy i dużą ilość glukozy, stąd stosowany jest głównie przy schorzeniach płucnych i sercowych. Słynie też ze swoich właściwości detoksacyjnych i jest stosowany przy zaparciach, w leczeniu wątroby, nerek
i przewodu moczowego. Ponadto przyspiesza gojenie się ran i chroni przed zakażeniami.
Miód wrzosowy– znajduje zastosowanie w leczeniu schorzeń układu moczowego, kamicy nerkowej, prostaty, zapaleniu jelit i biegunki. Posiada właściwości antyseptyczne, dlatego warto po niego sięgnąć w przypadku stanów zapalnych jamy ustnej.
Miód wielokwiatowy– jest stosowany w szczególności przy różnego rodzaju alergiach i katarze siennym, dlatego polecany jest zwłaszcza osobom uczulonym na pyłki roślin. Jak każdy miód wykorzystywany jest on także w leczeniu przeziębienia, przewlekłych stanach zapalnych gardła i stanach podgorączkowych. Słynie on z właściwości leczniczych serca, gdyż wpływa na regulację ciśnienia mięśnia sercowego. Stosuje się go również w przypadku takich dolegliwości jak anemia i ogólne zmęczenie organizmu.
Jak widać miód ma bardzo szerokie zastosowanie w medycynie. Każdy rodzaj miodu, ze względu na zawarte w nim charakterystyczne składniki ma inne zastosowanie, ale każdy znacząco wpływa na poprawę naszego zdrowia. Należy jednak pamiętać, że takie efekty uzyskamy tylko i wyłącznie przy regularnym stosowaniu miodu. Nie należy jednak zapominać, że miód, jak każdy inny produkt spożywczy, ma swoje przeciwwskazania do stosowania. Nie powinny go spożywać osoby cierpiące na nadwrażliwość i nietolerancję ze strony układu pokarmowego oraz osoby cierpiące na cukrzycę.
Miód – w trosce o drogi moczowe
Już starożytni wiedzieli, jak wiele dobrodziejstw kryje w sobie miód, zbierany pieczołowicie przez pszczoły. Warto wspomnieć o jego korzystnym działaniu na drogi moczowe.
Osoby mające problemy w postaci niewydolności nerek, kamicy nerkowej czy z przewlekłym zapaleniem nerek, mogą stosować domowe receptury z dodatkiem miodu aby złagodzić dolegliwości lub nawet wyleczyć się. Ponieważ miód ma działanie moczopędne pomaga zwiększyć przepływ naczyniowy w nerkach, co zapobiega powstawaniu złogów. Leczenie tego rodzaju schorzeń jest możliwe dzięki niskiej zawartości jonów sodu i chloru a także białka w składzie miodu. Rozszerza on naczynia krwionośne nerek, co ma szczególne znaczenie dla osób, które cierpią na przykład na przewlekłe zapalenie nerek, w którym wydalanie moczu jest ograniczone.
Spośród receptur z wykorzystaniem miodu warto wspomnieć napoje przyrządzane przy chorobach nerek. Jednym z nich jest zaparzenie owoców dzikiej róży, do których po przestudzeniu dodaje się łyżeczkę miodu. Taki wywar powinno się pić trzy razy dziennie. Warto pamiętać, aby nie podgrzewać miodu wcześniej, gdyż w temperaturze powyżej 40 stopni Celsjusza straci on swoje lecznicze właściwości i witaminy.
Miód zaleca się również stosować profilaktycznie, gdyż lepiej zapobiec kamieniom nerkowym niż później się leczyć.
Jeżeli chodzi o wybór miodu, nie każdy gatunek nadaje się na leczenie tego typu dolegliwości. Poleca się stosowanie miodu akacjowego i lipowego do leczenia chorób układu moczowego oraz używanie miodu wrzosowego i nawłociowego (z kwiatu mimozy) dla panów z problemami prostaty. Można go stosować profilaktycznie już po 30 roku życia. Aby złagodzić problemy z prostatą można stosować napój składający się z miodu nawłociowego, pyłku kwiatowego, soku jabłkowego (opcjonalnie marchwiowego) i propolisu. Przygotowanie takiego napoju jest bardzo proste, wystarczy do szklanki soku dodać łyżkę miodu, łyżkę pyłku kwiatowego i około 50 kropli wyciągu z propolisu. Zaleca się pić taką miksturę raz dziennie przed jedzeniem przez miesiąc.
Propolis pszczeli
Propolis, czyli kit pszczeli, to lepka substancja żywiczna posiadająca wiele dobroczynnych właściwości. Służy ona zarówno pszczołom jak i ludziom. Te niezwykłe owady pozyskują go z młodych pączków niektórych roślin (na przykład kasztanowca, brzozy, topoli, świerka) i wykorzystują do uszczelniania wszelkich niedoskonałości ula. W zimie kit służy do zmniejszenia wylotu z gniazda, pozwala również pszczołom uchronić się przed bakteriami i innymi zanieczyszczeniami.
Podstawową cechą propolisu jest to, że rozpuszcza się on w alkoholu, acetonie i chloroformie, co jest przydatne w sporządzaniu mikstur leczniczych. Nie jest prawie wcale rozpuszczalny w wodzie, dlatego tak doskonale służy pszczołom. Jego skład to w największej części żywica drzew i krzewów oraz wosk pszczeli. Ma w swoim składzie również witaminy z grupy P, B, E i H, białka oraz mikroelementy.
Podobnie jak miód, kolor propolisu różni się w zależności od tego, z jakiej rośliny został pozyskany. Kolor żółty świadczy o pochodzeniu z olszy, kolor czarny – z brzozy.
Kit pszczeli jest pomocny dla ludzi w leczeniu ran. Jego działanie bakteriobójcze pomaga przyspieszyć proces gojenia i zadbać o to, aby w ranie nie rozwinęły się żadne niebezpieczne bakterie. Propolis służy również przy leczeniu odleżyn, hemoroidów, chorób dróg oddechowych i w wielu innych dolegliwościach.
Preparaty z dodatkiem propolisu jakie możemy spotkać to tabletki, aerozole, maści, pudry i czopki, w zależności od chorób, w leczeniu których mają pomagać. Szeroka gama zastosowań propolisu wynika stąd, że w jego skład wchodzi około kilkuset różnorodnych związków chemicznych, które działają lepiej przez to, że występują razem.
Jak dobroczynny wpływ ma propolis na nasze życie świadczy fakt, że służy ludziom już od starożytności aż do dnia dzisiejszego i wciąż odkrywa się jego nowe możliwości zastosowania.
Warto jednak pamiętać, że kit pszczeli traci częściowo swoje dobroczynne właściwości, po dwóch latach zaś nie ma ich prawie w ogóle, więc zawsze sprawdzajmy, czy nasza domowa apteczka zawiera lek przydatny do użycia. Domowe przepisy na lekarstwa z propolisu również powinny być przygotowywane z rozwagą, gdyż niektórzy mogą być uczuleni na kit pszczeli.
Miód a alergicy
Dobroczynne działanie miodu znane jest już od starożytności. Z pszczelich produktów korzystali Grecy, Rzymianie i Egipcjanie. Obecnie jednak nie każdy może cieszyć się dobroczynnymi właściwościami produktów pszczelich.
W XXI wieku coraz więcej ludzi cierpi na alergie różnego rodzaju. Wielu ludzi jest uczulonych na ukąszenia pszczół, które mogą skończyć się nawet śmiercią. Inni przez spożywanie miodu wielokwiatowego przed okresem pylenia roślin dążą do zmniejszenia dolegliwości wynikających z alergii na pyłki. Właściwości tych produktów na jednych mają działanie dobroczynne, innym mogą zaszkodzić.
Osoby uczulone na poszczególne produkty często dowiadują się o tym dopiero po spożyciu czegoś, co wywoła alergię. Alergię na miód pozwolą rozpoznać takie objawy jak: swędzenie, towarzysząca temu pokrzywka, biegunka. Wśród innych objawów które może wywołać to uczulenie wymienić można duszności, przyspieszenie akcji serca, utratę przytomności i co najgorsze, wstrząs anafilaktyczny.
Reakcję alergiczną powodują zazwyczaj alergeny białkowe zawarte w miodzie. Wśród nich można wymienić pyłki kwiatów, traw i drzew, białko pszczół i fragmenty ich ciała, zarodniki grzybów pleśniowych. Alergia na miód jest dziedziczna, warto więc uważać na to, co podajemy do spożycia swoim dzieciom. Lekarze ostrzegają, aby powstrzymać się z podawaniem miodu niemowlętom do pierwszego lub nawet drugiego roku życia. Mogą się one zatruć jadem kiełbasianym co może prowadzić nawet do śmierci. Choroba ta nazywa się botulizm dziecięcy.
Aby uchronić się przed reakcją alergiczną należy obserwować swój organizm spożywając różne pokarmy. Niepokojące objawy, wysypka czy biegunka to sygnał, że coś się dzieje. Warto wtedy skonsultować się z lekarzem, który pomoże ustalić, co wpływa niekorzystnie na nasz organizm.