Miód w medycynie, medycyna naturalna, miód a zdrowie, lekarstwa z miodem.

Tag: własciwości lecznicze miodu

Miód akacjowy przy problemach z przewodem pokarmowym

Mimo tego, że na rynku pojawiło się wiele środków farmaceutycznych to miód akacjowy wciąż jest pożądanym surowcem w leczeniu chorób przewodu pokarmowego. Surowcem tym możemy załagodzić objawy chorób a także zminimalizować szkodliwość choroby na organizm.

Miód akacjowy jest stosowany przy problemach i chorobach wątroby, dzieje się tak ponieważ glukoza i fruktoza które są w nim zawarte są łatwo przyswajalne. Fruktoza podnosi glikogen co doprowadza do przyspieszenia tkanki tłuszczowej. Przy przewlekłym zapaleniu wątroby zaleca się by codziennie rano spożywać około 50 gramów miodu akacjowego dziennie, a także by wszystkie słodkie substancje w diecie zamienić na miód akacjowy.

Jeśli dziecko posiada pleśniawki w buzi przygotowujemy roztwór przegotowanej wody z miodem akacjowym w stosunku 1:1 i pędzlujemy jamę ustną, najlepiej 2-4 razy dziennie.

Przy zapaleniach jamy ustnej, dziąseł, zapaleniach jelita grubego choremu sporządzić szklankę roztworu z jednej łyżki rumianku i dodać jedną łyżkę miodu akacjowego. Taką mieszanką płukać usta 2-3 razy dziennie, przy zapaleniu jelit doodbytniczo – mikrowlewki 1-2 razy dziennie.

Gdy chory cierpi na brak apetytu, problemy z trawieniem lub ma nieżyt żołądka powinien zmieszać około 5 gramów (łyżeczka) mięty, najlepiej pieprzowej z koszyczkami rumianku, zalać wrzątkiem, trzymać pod przykrywką około 10 minut, dodać dwie łyżki miodu akacjowego i pić dwa razy na dzień.

Podczas przewlekłych biegunek dobrze sprawdzi się syrop z miodem akacjowym i orzechów włoskich. 100 gramów posiekanych zielonych włoskich orzechów zalać 200 gramami miodu. Taką miksturę odstawić w ciemne miejsce na dwa tygodnie. Po tym czasie syrop odcedzić, trzymać w lodówce i stosować w proporcjach po jednej łyżce syropu, dwa razy dziennie.

Jeśli nasza pociecha cierpi na brak apetytu możemy także przygotować dla niego mleczny napój z dodatkiem miodu akacjowego. Szklankę mleka mieszamy z dwoma łyżkami miodu, dwoma łyżkami zmielonych płatków owsianych i żółtkiem, taki napój można pić samemu lub przygryzając chleb. Jeśli wolimy bardziej owocową możemy zamiast płatków owsianych dodać garść dobrze zmielonych malin jednak do takiego napoju nie dodajemy już żółtka.

Świetnym sposobem na wprowadzenie miodu akacjowego do swojej diety jest też dodawanie go do różnych potraw. Możemy w domu stworzyć naturalny twarożek z miodem. 150 gramów chudego twarogu mieszamy z łyżką miodu akacjowego, śmietany i przyprawami do smaku. Takie połączenie jest smaczne a także pomoże wzmocnić nasz organizm po przebytych chorobach.

Do śniadania możemy także zrobić sobie herbatę lipową, posłodzić miodem akacjowym i dodatkowo dodać cytrynę. Taka herbata wzmocni naszą odporność na choroby układu pokarmowego a także pomoże łagodniej przejść objawy, jeśli coś nas złapie.

Miód jako środek leczniczy

Właściwości lecznicze miodu były znane już w bardzo odległych czasach. Najstarszy dokument sprzed 4000 lat wskazuje na stosowanie miodu jako lekarstwa, polecano go jako środek moczopędny, wzmacniający, przeczyszczający, wzmacniający siły, w chorobach żołądka, w stanach zapalnych oczu, do gojenia ran, a w szczególności po oparzeniach i do przyrządzania maści. Walory lecznicze miodu znali także Żydzi, dowodzą temu wzmianki zawarte w Talmudzie.  Jako lek stosowany był stosowany także przez starożytnych Rzymian, Greków, Asyryjczyków, Egipcjan i inne narody.

Wysoka ocena zalet miodu po dziś dzień nie uległa zmianie. „Chcesz być zdrów i dożyć późnego wieku, jedz miód i pij mleko”- radzi współczesne węgierskie powiedzenie.  Składniki, zawarte w miodzie, przyspieszają wydzielanie gruczołów ślinowych i dostarczają enzymów do trawienia potraw. Miód przyspiesza leczenie wrzodów trawiennych żołądka i dwunastnicy, leczy choroby dróg oddechowych, przeziębienia, stany zapalne gardła, choroby przewodu pokarmowego, nieżyt jelit, choroby skórne, zapobiega czerwonce, ospie, cholerze, tyfusowi, szybko goi rany i owrzodzenia, usuwa kamienie nerkowe i żółciowe, piegi i plamy, przynosi ulgę w bólach stawowych, wzmacnia wzrok, działa przeczyszczająco, jest bezpośrednią odżywką dla serca. Wzmaga działanie mięśnia sercowego, zwiększa jego wydolność, powoduje silniejsze i spokojniejsze bicie serca, wpływające na lepsze ukrwienie naczyń wieńcowych.


Miód poprawia także obraz morfologiczny krwi. Wspomaga uzupełnienie i wzrost liczby czerwonych ciałek krwi. Leczy niedokrwistość, ujemnie wpływającą na rozwój fizyczny dzieci, hamującą wzrost ich organizmu (Peyret, Heimstatt). Działa pozytywnie w leczeniu chorób kobiecych i w chorobach wątroby. Zawarta w nim cholina usuwa tłuszcze wątroby i wzmaga działanie pęcherzyka żółciowego. Leczy skutecznie choroby nerek i moczowodów. Leczenie ostrej żółtaczki przez  podawanie miodu doustnie w połączeniu z zastrzykami insuliny, dawało w Rosji wyniki lepsze, niż stosowanie insuliny z dodatkiem glukozy. Miód jest wspaniałym środkiem przy osłabieniu, spowodowanym utratą krwi, związaną z operacją lub wypadkiem, w stanach osłabienia po przebytych chorobach, zatruciach zawodowych i przypadkowych. Leczy otwarte rany na nogach, a także oparzenia, uśmierzając ból i pomagając w gojeniu ran. Miód nałożony na ranę zaraz po oparzeniu, zapobiega powstawaniu pęcherzyków. Kwasy zawarte w miodzie mają działanie drażniące przy niektórych zapaleniach skóry, aktywizując białe ciałka krwi i doprowadzając do jej szybszego wyleczenia. W Niemczech i we Włoszech produkowane są dożylne preparaty miodowe pod nazwą „Malven”. Powodują one zmniejszenie dolegliwości przy astmie sercowej lub zapaleniu oskrzeli i bronchogennej astmie. U wymiotujących kobiet ciężarnych zastrzyk „Malvenu” działa jako odtrutka. Wymioty natychmiast ustają. „Malven” daje dobre wyniki przy zatruciu grzybami i ukąszeniu przez żmiję, przy swędzeniu powodowanym żółtaczką, przy chorobach nowotworowych, uszkodzeniach spowodowanych naświetleniem promieniami rentgena i przy operacji dróg trawiennych.   Zawarty w składzie miodu kwas mrówkowy unieszkodliwia kwas moczowy. Wystrzeganie się w Europie miodu przez diabetyków, jest przez amerykańskich badaczy uznane za nieuzasadnione. Lekarze amerykańscy zalecają diabetykom spożywanie miodu, szczególnie spadziowego. Miód jest bakteriostatyczny. Przeprowadzone przez lojrisza (Rosja) doświadczenia wykazały, że dodanie miodu pszczelejjodo, już po 3-4 godzinach powodowało wyginięcie streptokoków, stafilokoków, pałeczek tyfusu brzusznego, pałeczek jelitowych, bakterii paratyfusu, bakterii Bresllau, Gertnera, dezynterii, Iziga i Schmidta.


Miód jest ważnym czynnikiem przy odradzaniu się sił witalnych człowieka (prof. Pierr Reynaud). Ma działanie odtruwające kofeiny, alkoholu, tabletek od bólu głowy. Jedna łyżka miodu obniża zawartość alkoholu we krwi co najmniej 18%.


Żeby miód mógł spełnić swoje zadanie lecznicze, musi być dojrzały i przede wszystkim niezafałszowany.

Miód- jakie zawiera wartości pozytywnie działające na nasz organizm?

Najliczniejszą grupę związków występujących w miodzie stanowią węglowodany (średnio 77%). Przeważają cukry proste. Przeciętna zawartość glukozy wynosi 30%, a fruktozy 38%. Sacharoza występuje w miodach odmianowych w granicach od 0,8% (miód gryczany i wrzosowy) do 7,7% (miód akacjowy). Średnio występuje ona w ilości 1,3%. Z dwucukrów redukujących w największej ilości spotykana jest maltoza (do 5,4%), a z trójcukrów melecytoza, występująca wyłącznie w miodach spadziowych (do 28%). Ponadto w różnych typach i odmianach miodu stwierdzono niewielkie ilości 22 innych cukrów (m.in. trehalozy, izomaltozy, melibiozy i gencjobiozy).

Ważną grupę związków pochodzących z nektaru lub spadzi stanowią kwasy organiczne (0,05-1,2%), które w zasadniczy sposób kształtują smak miodu. W największej ilości występują kwasy: glukonowy, jabłkowy i cytrynowy. Z innych kwasów wymienić należy: mlekowy, bursztynowy, winowy, szczawiowy, masłowy, propionowy, mrówkowy i octowy. Ponadto w miodzie spotyka się 15 innych kwasów, w tym benzoesowy i pirogronowy.

Zawartość białka nie przekracza zwykle 0,5%. Są to głównie albuminy i globuliny, będące składnikami wydzieliny gruczołów gardzielowych pszczół. Miód zawiera także niewielkie ilości wolnych aminokwasów (średnio 0,03%).

Olejki eteryczne pochodzenia kwiatowego, decydują o smaku, składają się na nie m.in. wyższe alkohole alifatyczne, aldehydy, ketony, estry i związki polifenolowe.

Do istotnych związków azotowych występujących w miodzie należą enzymy. Pochodzą one głównie z wydzieliny gruczołów ślinowych pszczół. Do najważniejszych należy zaliczyć:
► inwertazę,
► amylazy: alfa-amylaza i beta-amylaza (enzymy te zwane też są diastazami),
► oksydazę glukozy
W miodzie stwierdzono również występowanie kilkunastu innych enzymów, w tym lizozymu.

Miód zawiera niewielką ilość witamin. Zależy to głównie od obecności pyłku kwiatowego i mleczka pszczelego. W miodzie występują zazwyczaj witaminy z grupy B w tym B1, B2, B6, C, A, kwas foliowy, kwas nikotynowy i kwas pantotenowy.

W miodzie znajduje się najwięcej potasu (do 4 mg/g), fosforu, magnezu i wapnia. W nieco mniejszej ilości występuje żelazo, krzem, siarka, miedź, fluor, cynk i mangan. Spośród innych ważnych biopierwiastków miód zawiera: kobalt, molibden, chrom i jod.

Skład chemiczny miodów:
– węglowodany (głównie fruktoza i glukoza) – ok. 80%,
– kwasy organiczne (głównie glukonowy, jabłkowy i cytrynowy),
– olejki eteryczne pochodzenia kwiatowego, decydują o smaku, składają się na nie m.in. wyższe
alkohole alifatyczne, aldehydy, ketony, estry i związki polifenolowe,
– barwniki – m.in. ß-karoten, karotenoidy, ksantofil.
– enzymy,
– mikroelementy takie jak: mangan,, chlor, magnez , potas, fosfor, wapń, żelazo, kobalt i inne,
– witaminy: B1, B2, B6, B12,
– kwasy: foliowy, pantotenowy, biotynę.

Właściwości lecznicze miodu

O tym, że miód posiada właściwości lecznicze wiemy wszyscy. Już w starożytności Egipcjanie używali go do leczenia ran i wkładali faraonom do grobowca. Wielkim zwolennikiem miodu byli również Hipokrates i Salomon. Już wtedy zostały odkryte walory odżywcze miodu. Przez kolejne lata aż do dnia dzisiejszego prowadzone są badania biochemiczne mające na celu wskazanie dobroczynnego wpływu miodu na organizm ludzki. Dzisiaj mamy potwierdzenie naukowe na dobroczynne działanie miodu.
Miód składa się w głównej mierze z cukrów prostych, które powodują, że jest on łatwo przyswajalny przez organizm. W składzie miodu znajdują się również takie składniki jak: kwasy organiczne, mikroelementy, enzymy, glukoza, fruktoza oraz składniki mineralne, do których zaliczamy- żelazo, fosfor i magnez. W zależności od rodzaju miodu mamy do czynienia także z takimi składnikami jak rutyna i inhibina, które odpowiedzialne są za bakteriobójcze właściwości miodu.
Do ogólnych walorów zdrowotnych miodu możemy zaliczyć takie jego cechy jak: wpływ na rozwój umysłowy i psychiczny, zwiększenie odporności na choroby, szybki przyrost ciała u małych dzieci, lepszą regenerację organizmu po ciężkim dniu pracy. Działa on także dodatnio na przewód pokarmowy, oddechowy, krwionośny i jest świetnym środkiem odżywczym dla serca. W zależności od rodzaju miodu można wskazać dokładniej, jakie wykazuje on  działanie. A zatem:
Miód gryczany– zawiera w swoim składzie wspomnianą wyżej rutynę, która wzmacnia
i oczyszcza naczynia krwionośne oraz przyspiesza gojenie się ran zewnętrznych
i wewnętrznych.  Stąd ten rodzaj miodu polecany jest dla osób narażonych na choroby układu krwionośnego, np. miażdżycę czy nadciśnienie. Zaleca się jego spożywanie przy złamaniach. Ze względu na dużą zawartość magnezu polecany jest również w stanach wyczerpania nerwowego, pomocny jest także w zapaleniu opłucnej, leczeniu jaskry, zapaleniu nerek, nieżycie górnych dróg oddechowych. Zawiera dużo biopierwiastków, co wpływa na poprawę pamięci.
Miód akacjowy– ma działanie bakteriobójcze i moczopędne. Ten rodzaj miodu zawiera dużą ilość fruktozy, izoflawony i glikozydy, które przyspieszają regenerację błon śluzowych żołądka, przez co wspomagają organizm w przypadku trudności trawiennych, schorzeniach nerek i przewodu moczowego. Spożywanie tego rodzaju miodu zaleca się osobom cierpiącym na choroby wrzodowe żołądka i dwunastnicy oraz diabetykom.
Miód lipowy- charakterystyczne dla tego rodzaju miodu jest jego działanie antyseptyczne
i uspokajające. Jest najbardziej skuteczny w leczeniu przeziębienia, grypy i zapalenia oskrzeli, ponieważ działa przeciwgorączkowo i przeciwkaszlowo. Zaleca się również stosowanie tego miodu w stanach niepokoju i bezsenności, gdyż ułatwia zasypianie, obniża stres i równoważy ciśnienie.
Miód spadziowy– ten rodzaj miodu posiada większe wartości odżywcze i zdrowotne od miodów nektarowych, ponieważ zawiera dużą ilość białka, dekstryny i biopierwiastków. Stosuje się go głównie w przypadku anemii i w zaburzeniach przemiany materii. Dobrze radzi sobie także w leczeniu nieżytu górnych dróg oddechowych. Jest wykorzystywany do produkcji syropów wykrztuśnych. Mają one zazwyczaj zielonkawy kolor i wykazują działanie przeciwzapalne i antybakteryjne. Miód ten polecany jest w leczeniu astmy i kamicy nerkowej. Słynie także ze swoich właściwości przeciwnowotworowych.
Miód rzepakowy– zawiera olejki eteryczne, witaminy, aminokwasy i dużą ilość glukozy, stąd stosowany jest głównie przy schorzeniach płucnych i sercowych. Słynie też ze swoich właściwości detoksacyjnych i jest stosowany przy zaparciach, w leczeniu wątroby, nerek
i przewodu moczowego. Ponadto przyspiesza gojenie się ran i chroni przed zakażeniami.
Miód wrzosowy– znajduje zastosowanie w leczeniu schorzeń układu moczowego, kamicy nerkowej, prostaty, zapaleniu jelit i biegunki. Posiada właściwości antyseptyczne, dlatego warto po niego sięgnąć w przypadku stanów zapalnych jamy ustnej.
Miód wielokwiatowy– jest stosowany w szczególności przy różnego rodzaju alergiach i katarze siennym, dlatego polecany jest zwłaszcza osobom uczulonym na pyłki roślin. Jak każdy miód wykorzystywany jest on także w leczeniu przeziębienia, przewlekłych stanach zapalnych gardła i stanach podgorączkowych. Słynie on z właściwości leczniczych serca, gdyż wpływa na regulację ciśnienia mięśnia sercowego. Stosuje się go również w przypadku takich dolegliwości jak anemia i ogólne zmęczenie organizmu.
Jak widać miód ma bardzo szerokie zastosowanie w medycynie. Każdy rodzaj miodu, ze względu na zawarte w nim charakterystyczne składniki ma inne zastosowanie, ale każdy znacząco wpływa na poprawę naszego zdrowia. Należy jednak pamiętać, że takie efekty uzyskamy tylko i wyłącznie przy regularnym stosowaniu miodu. Nie należy jednak zapominać, że miód, jak każdy inny produkt spożywczy, ma swoje przeciwwskazania do stosowania. Nie powinny go spożywać osoby cierpiące na nadwrażliwość i nietolerancję ze strony układu pokarmowego oraz osoby cierpiące na cukrzycę.

Oparte na WordPress & Theme by Anders Norén